6 Tula tungkol sa pag-ibig

|

Ang pag-ibig ay isang damdamin kung saan tayo ay may gustong protektahan, alagaan, at pasiyahin. Ito rin ay pagkakaroon ng malalim na emosyonal na koneksyon sa kapwa tao o di kaya’y sa mga hayop.

Maaaring maramdaman ang pag-ibig hindi lamang sa iisang tao na nais mong maging katuwang sa buhay ngunit pati narin sa magulang, kapatid, mga kaibigan at kamag-anak, o mga alagang hayop.

Basahin ang mga halimbawa ng tula tungkol sa pag-ibig sa ibaba.

Kung nais mong magsumite ng sarili mong tula tungkol sa pag-ibig, makipag-ugnayan sa amin dito.

Ang Luha ng Libang

  Ayun, tumatangis!  Ayun, lumuluha’t

tumataghoy-taghoy na nakaaawa.

Malasin ang hibang, ang sira ang diwa,

ang taong nanangis sa gabing payapa

na minsa’y maiyak, at minsa’y matuwa.

  Malasin ang ayos ng kahabaghabag

ng pusong dinusta ng kanyang pangarap;

malasin ang luha, ang luha ng palad,

ang luhang nagmula sa kanyang pagliyag

na pinagkaitan ng tamis ng lingap.

  Tumangis na muli!  At saka humibik

na mandi’y puputok ang latok na dibdib;

kanyang ipinukol ang mata sa langit

kasabay ang sabing:–“Kailan pa sasapit

ang mithing ligaya ng aking pag-ibig”?

  “Oh! Diosa ng aking yaman ng pag-asa,

kailan mo tutubsin ang puso sa dusa?

kailan papalitan ng tunay na saya

ang nagluluksa kong ulilang pagsinta

na nananambitan…!” at saka tumawa.

  Ha! ha! ha! oh! irog! Aking paraluman,

hantungan ng aking buong kabuhayan!

kung hinihiling mo’y tulang tula lamang

ng upang ang dusa’y minsang mabawasan,

naito’t dinggin mo ang tula ng buhay.

  “Halika! halika! Tangapin mo ngayon

ang tula ng aking pusong lumalangoy;

basahing madali’t dingging mahinahon

ang hibik ng bawa’t talatang nanaghoy,

ang awit ng palad, ang sigaw, ang tutol.

  “Oh! pusong maramot! Pusong mapang-api,

walang awang tala sa pagkaduhagi,

halika! ha! ha! ha! ang dilim ng gabi,

ang halík ng hangin ay pawa kong saksí

sa panunumpa kong kita’y kinakasi.

  Halika’t sinagin sa luha ng puso

ang kulay ng aking sinimpang pagsamo,

halika’t basahin sa pamimintuho

ang gintong pangarap ng aking pagsuyo

na nananawagan hanggang masiphayo.”

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .

  Dito na natapos yaóng panambitan,

dito na naputol ang pananawagan

ng sira ang bait, ng ulól, ng hibang,

ng pusong ginahís at pinagkaitan

niyang luwalhating katumbas ng buhay.

  Anóng hirap pala ng gawang humibik

sa isang ayaw mang tumugo’t makiníg!

Anóng hirap pala ng gawang umibig

lalo’t aapihín sa silong ng langit

ng hiníhibikang pinapanaginip..!


Krus at Libingan

(Irog: Kung ang kalungkutan

ko’y tinutugon ng iyong

damdamin ay pamuli’t muling

basahin mo lamang ang

awit na ito. At ako’y talagang

may ugali na matapang sa

likod, at duwag sa harap.)

I.

  Narito’t malasin itong kalagayan

At tutop ang noó sa kapighatian,

Aking binabakas yaong kasayahang

Nasulat sa dahon nitong kabuhayan.

II.

  Hindi makakatkat ang mga talata

Na tikóm sa guhit ng mga biyaya,

At kung mayroon pang tagistis ng luha

Ay luhang nanggaling sa pagkariwara.

III.

  Sa aking kalupi, sa aklat ng palad

Ay may mga bagay na nangasusulat,

Diyan makikita ang mukhang may hirap

At pusong malaong lunod sa pangarap.

IV.

  Diyan mamamalas ang isang larawang

Sipi sa ulila’t payapang libingan,

Diyan makikita ang dusta kong buhay

Na sawang-sawa na sa kawáy ng hukay.

V.

  Hindi ko matalos itong nangyayari’t

Ang namamalas ko’y dilím na parati,

Bulo sa pagsuyo, bigo sa pagkasi,

Kurus sa baunan ng naduduhagi.

VI.

  Sa pinto ng puso’y nanawag na lagi

Ang tinig ng dusang nakaaaglahi,

Parang nananadyang sa aki’y bumati

Ang labi ng hirap, tinik, dalamhati.

VII.

  Nais kong umibig. Nguni’t natatakot

Na ako’y umibig at saka lumuhog,

Pagka’t nangangambang sa aki’y matapos

Ang lahat ng aliw nitong Sangsinukob.

VIII.

  Wala nang parusang gaya ng tumangis

Sa harap ng isang hindi umiibig,

Wala nang parusang gaya ng tumitig

Sa sungit ng dilím ng gabing tahimik.

IX.

  Sukat na sa akin ang ako’y malagak

Sa pamamangka ko sa ilog ng hirap,

Sukat nang masabing lagi kang pangarap.

At matitiis na ang pasang bagabag.

X.

  Walang kailangang mamatay sa dusa

Huwag ang bawiin ang pagkikilala,

Aking katuwaan kung ikaw’y makita

Sa piling ng aliw na di magbabawa.

XI.

  Aking matitiis na sarilihin ko

Ang lahat ng pait sa buhay na ito

Kahit ang magtimpi’y halik ng simbuyó

Huwag ang abuting ikaw pa’y magtampo.

XII.

  Ipalalagay kong masayang aliwan

Ang namamalas kong kurus at libingan,

Sapagka’t sa aki’y darating ang araw

At diyan uuwi ang hiram kong buhay.

XIII.

  Di ko pinupukaw ang pagkamapalad

Niyang iyong buhay na bagong ninikat,

Ikaw ang bituwing takpan man ng ulap

Ay maghahari din ang ningning na ingat.

XIV.

  Lamang ang hangad kong iyong mapaglining.

Ay ang aking lungkot na di nagmamaliw,

Lungkot na aywan ko kung saan nanggaling

Kung sa mga aklat ng isang paggiliw.

XV.

  Matapos mabasa ang awit ng buhay

Ay limutin mo na ang aking kundiman,

Sapagka’t ayokong mahawa kang tunay

Sa taglay kong lungkot at kapighatian.


Kung Ako’y Sino

I.

  Huwàg nang itanong; iyong akalaing

akong naghahayag ng maraming lihim

ay isang binihag ng mga hilahil,

isang kaluluwang busabos ng lagim,

isang nangangarap sa ganda mong kimkim,

isang tumatangis, isang dumadaing,

isang nagaalay ng kanyang paggiliw,

isang umaasang hindi hahabagin.

II.

  At kung ako’y sino? Sukat na nga sinta!

ako ang tutugon sa mithi mo’t pita…

Ninanais mo bang ako’y makilala…?

Kung gayo’y makinig:–Akong sumasamba

sa iyong larawan sa tuwi-tuwina’y

pusong laging bihag ng hirap, ng dusa,

ako ang linikhang uhaw sa ginhawa’t

may ulap na lagi ang aking pag-asa.

III.

  At kung ako’y sino? Isang nangangarap

magtamong biyaya sa iyong paglingap…

Isang umaawit ng lihim at hayag,

isang kandong kandong ng mga bagabag,

isang nasasabik uminom, lumasap

sa saro ng buhay ng tuwa, ng galak,

isang binabayo ng mga pahirap,

isang umiibig sa iyó ng ganap.


Album ng Dalaga

I.  Simula  

  Ipahintulot mo, dalagang mayumi,

Na ilarawan ko ang ganda mong ari,

Ipahintulot mong awitin kong lagi

Ang kagandahan mong makahibang-pari.

  Bulaan ang madlang balitang  Prinsesa

Kung sa ganda mo nga’y makahihigit pa,

At para sa akin, ikaw’y siyang  Reyna

Ng mga kapwa mong masamyong sampaga.

  Ang kaharian mo’y iyang kagandahan,

Ang mga buhok mo’t matang mapupungay,

Ang paa’t pisngi mo ay siya mong yaman.

  Sa dalang ugali, ikaw’y isang birhen,

Kamia ka sa bango’t sa pagkabutihin,

Sa hinhi’y sampaga’t sa ganda’y… tulain.

II. Ang mga buhok mo

  Ang mga buhok mo’y mahahabang ahas

Kung nakasalalay sa iyong balikat,

Mga ulang waring di lupa ang hanap

Kundi sampagitang humahalimuyak.

  Sa itim ay gabing walang buwa’t tala,

Sa haba ay halos humalik sa lupa,

Sa lago’y halamang malago’t sariwa,

Sa sinsi’y masinsin at nakahahanga.

  Naging katulad ka niyong Penelopeng

may timtimang pusong miminsang kumasi’t

Ang naging aliwa’y luha’t paghahabi.

  Sa haba ng iyong buhok nakilala

Ang kadalisayan ng pagkadalaga

At ang kahabaan ng isang pag-asa.

III.  Ang mga mata mo  

  Nang ikaw ay bago sumipot sa lupa’y

Ipinanghiram ka ng mata sa tala,

Dalawang bituing sa hinhi’y sagana

Ang naging mata mong mayaman sa awa.

  Sa mga mata mo’y aking nasisilip

Ang bughaw na pilas ng nunungong langit,

Mababaw na dagat ang nasa sa gilid

Na ang naglalayag ay pusong malinis.

  Di ayos matalim, ni hugis matapang,

Ni hindi maliit, ni di kalakihan,

Ang mga mata mo’y maamo’t mapungay.

  Kahinhina’t amo ang nanganganinag,

Kalinisa’t puri ang namamanaag,

Umaga ang laging handog mo sa palad.

IV.  Ang mga pisngi mo  

  Ang lahat ng buti’y natipon na yata

Sa kabataan mong ilag sa paraya,

Pati ng pisngi mong pisngi niyong saga

Ay nakahihibang at nakahahanga.

 Ang mga pisngi mo’y malambot, maamo,

Mayumi, manipis at hindi palalo,

Ang sangahang ugat kahit humahalo,

Ay napapabadha’t… di makapagtago.

  Kung ikaw’y hindi ko dating kakilala

Ako’y mamamangha kung aking makita

Ang mga pisngi mong wari’y gumamela.

  Naiinggit ako sa paminsanminsan

Sa dampi ng hanging walang-walang malay,

Pano’y kanyang-kanya ang lahat ng bagay..!

V.  Ang mga labi mo  

  Ang mga labi mo ay dalawang langit,

Langit-na di bughaw, ni langit ng hapis,

Labi ng bulaklak na kapwa ninibig

Labing mababango, sariwa’t malinis.

  Labi ng sampagang may pait at awa,

Tipunan ng pulót, tamis at biyaya,

Sisidlang ang lama’y kabanguhang pawa,

Pook na tipanan ng hamog at diwa.

  Tagapamalita ng lihim ng puso,

May  oo  at  hindi , may  tutol  at  samo ,

May buhay at palad, may tula’t pagsuyo.

  Ang mga labi mo’y may pulót na tangi

Kung iyan ang aking pagkaing palagi’y

Talo ko ang lahat, talo ko ang Hari.

VI.  Ang mga kamay mo  

  Aywan kung mayron pang hihigit sa kinis

Sa mga kamay mong biluga’t nilalik,

Garing na mistula sa puti at linis,

Sa lambot ay bulak, sa ganda’y pagibig.

  Ang mga daliring yaman mo’t biyaya

Ay di hugis tikin, ni hubog kandila;

Ang ayos at hugis ay bagay at tama

Sa sutla mong palad na laman ng diwa.

  Ang makakandong mo’t maaalagaan,

Ang mahahaplos mo’t mahihiranghirang,

Ang kahit patay na’y muling mabubuhay.

  Mahagkan ko lamang ang iyong daliri,

Sa kapwa makata, ako’y matatangi

At marahil ako’y isa na ring Hari.

VII.   Ang mga paa mo

  Takpan ma’t ipikit ang mga mata ko

Ay naguguhit din ang mga paá mo,

Paang mapuputing nakababalino

Sa isip at buhay ng payapang tao.

  Paáng makikinis at makaulul-palad,

Ang hubog ay bagay sa laki mo’t sukat,

Ang mga sakong mo’y may pulang banayad,

Ang mga paá mo’y singlambot ng bulak.

  Parang mga paá ng nababalitang

Cleopatra at Leda ng panahong luma,

Pano’y mga paáng sa ganda’y bihira.

  Naiinggit ako sa bawa’t yapaka’t

siyang nagsasawa sa paá mong hirang,

 Ano’t di pa ako ang maging tuntungan?

VIII.  Wakas…  

  Talagang natipon ang lahat ng buti

Sa kabataan mong di pa kumakasi,

Ang lahat ng yaman ng isang babae

Ay nasa sa iyong sariwang parati.

  Nasa sa iyo nga ang lahat ng bagay,

Ang bango, ang tamis, ang kasariwaan,

Ang yumi, ang awit, ang uri, ang kulay

Ang hamog, ang sinag, ang tuwa’t ang buhay.

  Ikaw’y pagpalain, dalagang mapalad,

Ang kagandahan mo’y aking ikakalat

Sa silong ng langit, sa Sangmaliwanag.

  Kung may naghahanap sa bukang liwayway

Sa kabataan mo ay matatagpuan,

 Di ko malilimot ang ganda mong iyan!


Kung ikaw’y umibig

  Huwag nang sabihing ang tanging Julieta

ng isang Romeo’y batis ng ligaya,

huwag nang banggitin ang isang Ofelia’t

hindi mapapantay sa irog kong Reyna.

  Subukang buhayin ang lima mang Venus

at di maiinggit ako sa pagluhog,

tinatawanan ko si Marteng umirog

sa isang babaeng lumitaw sa agos.

  Ang pulá ng labi, ang puti ng bisig,

ang kinis ng noong wari’y walang hapis,

ang lahat ng samyo sa silong ng langit

ay isinangla mo kung ikaw’y umibig.

  Ang lahat sa iyo’y kulay ng ligaya,

ang lahat sa aki’y ngiti ng sampaga,

kung magkakapisan ang ating pag-asa

ay magiging mundong walang bahid dusa.

  Hindi mo pansin na ako’y lalaki,

hindi mo naisip na ikaw’y babae,

paano’y talagang kung ikaw’y kumasi

sa tapat na sinta’y nagpapakabuti.

  Gabing maliwanag at batbat ng tala,

maligayang Edeng bahay ng biyaya,

iyan ang larawang hindi magtitila

ng iyong pag-ibig sa balat ng lupa.

  Ang buhay ng tao’y hindi panaginip,

ang mundo’y di mundo ng hirap at sakit,

aking mapapasan ang bigat ng langit

kung sasabihin kong:  Kung ikaw’y umibig


Infierno

  Tinatakhan mo ba ang aking pag-irog?

Dinaramdam mo ba ang aking paglimot?

Huwag kang mamangha’t di mo masusubok

ang kadalisayan ng aking pagluhog.

  Sa aki’y di sukat ang mga babae,

sa aki’y di sukat ang iyong pagkasi,

ako’y inianak sa pagkaduhagi

kaya’t magagawa ang minamabuti.

  Ako’y malilimot kung siya mong nais

at pakasumpain sa silong ng langit,

ikaw’y may laya pang sa iba’y umibig

pagka’t may ganda kang hiraman ng awit.

  Subali’t alaming… ikaw’y masasayang

kung mahihilig ka sa ibang kandungan,

sapagka’t ang ating nangagdaang araw

ay di malalanta sa iyong isipan!

  Ang lahat sa lupa’y iyong mahahamak

at maaari kang magbago ng palad,

nguni’t susundan ka sa iyong paglakad

ng isang anino ng ating lumipas.

  Iyong magagawa ang ako’y limutin

at matitiis ko ang pagkahilahil,

iyo mang isangla ang iyong paggiliw

sa ibang binata’y… di ko daramdamin!

  Kung tunay mang  langit  ang iyong pagkasi’y

isang  Infierno  ring aking masasabi,

bihira sa mga magandang babae

ang di salawaha’t taksil sa lalaki.

  Limutin mo ako kung siya mong nasa’t

saka pa umibig sa ibang binata,

ang pagtataksil mo’y di ko iluluha

pagka’t ang babae’y taong mahiwaga.

  Ang paglilihim mo’y aking kamatayan,

ang ginagawa mo’y parusa ng buhay,

kundi ka tutupad sa bilin ko’t aral

ay ako’y walin na sa iyong isipan.

  Di ko tinatakhan ang palad ng tao

sapagka’t ang lahat ay mayrong Kalbaryo

kung ang aking puso’y iyong  Paraiso ,

ang iyong pag-ibig ay aking  Infierno


Ang mga halimbawa ng tula tungkol sa pag-ibig na nakalagda ay nagmula sa aklat na na Buntong Hininga na isinulat ni Pascual De Leon.

+1
1
+1
1
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
Follow by Email